czekanie - szpital/ waitn' hospital

Jest początek września 2008 roku. Jestem w szpitalu.

Wszystko co czułam się sprawdza. Wrzesień - ostateczny termin, w którym wszystko sie kończy. Nie mogę dłużej czekać.

BiPAP (kliknij) szaleje - wyje na alarm co chwile - albo maska źle przylega do twarzy albo rurki się rozłączają. Nie mogę wyrównać oddechu.W nocy budzę się po kilka razy. Pielęgniarki z interny nie mają doświadczeń z BiPAP- em. Kiedy zaczyna wyć, one nie zdążą dobiec, żeby mi z tym pomóc. Ciągle przełączam się z BiPAP-u na tlen i z powrotem. Interwencje z intensywnej terapii mnie dobijają psychicznie. Wtedy mam w myśli: "Dr Hause na żywo!" TV to kpina. Śpię całymi dniami. Są dni lepsze...- kiedy się mobilizuję, aby wzięli mnie na wózku przed szpital. Chcę czuć słońce. Kilka osób zaangażowane, żeby mi pomóc się przemieścić. Ktoś musi pchać wózek, ktoś musi pchać butlę tlenową. Śmiejemy się, ale momentami chce mi się płakać... już wiem jakie to uczucie, kiedy nie można niczego zrobić samemu. Nawet wstanie z wózka wymaga uspokojenia oddechu i wyciszenia. Mam dosyć tej szarpaniny. . .Kolejna solidna dawka antybiotyków wycieńcza mój organizm. Moi lekarze dzwonią do Wiednia. Czas ucieka. Jest źle. Wiedeń obserwuje mnie od roku. Widzą, że szybko spadam w dół. Zbyt szybko.Wchodzę na przyspieszoną listę oczekujących na przeszczep w Wiedniu.

---------------------------------------------------------------------------------
It's the beginning of September of 2008. I am in hospital. Everything what was in my head and that I felt before is taking place now. Deadline: September. I can't wait any longer.

BiPAP (repirator) is breaking and howling every moment - either the mask badly fits the face or tubes are detaching. At night, I keep waking up after several times. Sisters from the internal medicine department don't have any experience with a BiPAP, so when ever it starts howling, they can't manage to help me with it. Still I am switching over - from BiPAP to oxygen, from oxygen back to BiPAP. Intervention from the intensive therapy is mentally finishing me off. Then I have the thought "Dr. House live!" TV is mockery. I am sleeping for days on end. There are better days... - when I am encouraging myself to be taken outside the hospital on a wheelchair. I want to feel the sun. It takes a few persons in order to help me move. Somebody must push a wheelchair, another one must oxygen cylinder. We are laughing, but at times I cry... I already know what it's like when it isn't possible to do nothing by yourself. Even getting up from the chair requires calming my breath and calming down. I am fed up with this scramble... the next reliable dose of antibiotics is exhausting my organism. My doctors are ringing up Vienna. Time flies. It is bad. Vienna has been observing me for a year. They can see that I am quickly getting worse. Fast. Too fast. I am moved up on the list of patients expecting a transplant Vienna.