18.07.2010

Dzisiaj czuję, że historia, którą ze szczegółami ciągle próbuję tu opisać powoli mi ucieka. Wpadam w końcu w wir "normalnego" życia. W tygodniu pracuję na cały etat, mam milion pomysłów na minutę, co jeszcze chciałabym zrobić w wolnym czasie i blog spada trochę na ostatnie miejsca. Nie dlatego, że nie jest ważny, tylko dlatego, że ciągła próba przedzierania się przez wszystkie wspomnienia bywa trudna, czasochłonna... a czasem bolesna. Ostatnio kolega, który również czeka na przeszczep spytał mnie: „Po co Ci ten blog? Przecież to już przeszłość." Uważam, że są w nas przeżycia, które należy pamiętać i na które może czasem trzeba znaleźć dobre miejsce, żeby zawsze moc wrócić. Kiedyś wiele ważnych wspomnień trzymałam w sobie i nigdy nie przenikały do mojej codzienności. Dzisiaj noszę w sobie historie, która jest pełna nadziei dla innych i dlatego opisuje ją publicznie. Dzisiaj chce napisać o tym, o czym nikt przede mną w Polsce nie pisał. Chcę też zawsze pamiętać o tych, którzy pomogli mi wtedy i którzy są ze mną do dziś. 30 września mija już 2lata po moim przeszczepie. Nie mogę uwierzyć, że ten czas, który się czasem tak nieskończenie wlókł nagle zaczyna przyspieszać. Czas mija szybciej, kiedy jesteśmy zdrowi, kiedy mamy siłę na wszystko...

Byłam wczoraj na spacerze w lesie. Biegałam po górkach, tylko po to, żeby się sprawdzić. Żeby się nadziwić i nacieszyć cudem nowego życia. Pewnie za kilka lat to, że wchodzę po każdych schodach, wspinam się po górach i biegam, będzie tak normalne jak dla wszystkich, ale wtedy będę miała tego bloga, który pokaże mi gdzie się to wszystko zaczęło. Dzisiaj tez bardzo ubolewam, nad nieświadomie skasowanymi zdjęciami z pierwszego okresu wiedeńskiego... pamiętam je wszystkie, ale już nigdy nie będę mogła się nimi podzielić z innymi.

Oby słowa, które tu piszę pozostały na zawsze.
----------------------------------------------------------------
Today I feel that story which I still trying to describe in detail here is slowly escaping for me. I falling in the end into the whirlpool "normal" lives.
During the week I am working for the entire job, I have the million of ideas for the minute, what else I would like to do in the free time and the blog is falling a bit on the last places. Not because it isn't important, only because the constant attempt to force its way by all memories is difficult, time-consuming... and with time painful. Recently friend who is also waiting for the transplant asked me: „what for is this blog for me? After all it is already a past."
I think that there are experiences in us which everyone should remember and which perhaps sometimes it is necessary to find the good place for it, where we would come back.
There was a time when I held a lot of important mentions in myself and they never penetrated into my everyday life. Today I will carry stories which is full of hope for other and therefore is describing it publicly. Today I want to write about what nobody before me in Poland wrote about. At one time I held a lot of important mentions in myself and they never penetrated into my everyday life. Today I will carry stories which is full of hope for other and therefore is describing her publicly.

I want also always to remember about the ones which helped me then and which are with me to today. 30 September is passing as many as 2 years after my transplant. I cannot believe this time which sometimes so endlessly trailed suddenly is starting speeding up. The time is passing more quickly, when we are healthy, when we have power to everything...

I was yesterday on the walk in the forest. I ran after hills, only up to it in order to work. If only to be amazed and to enjoy the miracle of the new life. Most probably in a few years the fact that I am entering along every stairs, I am climbing all over tops and I am running, it will be so normal like for everyone, but then I will have this blog which will show me where oneself that's all started. Today of theses very much I regret, above unwittingly deleted photographs from the first Vienna period... I remember them all, but I will never again be able to share them with other.

I hope that my words which I am writing here will remain forever.