Oddychaj../ Breathe...

Pierwsze chwile, pierwsze dni i tygodnie po przeszczepie są nadal walką o oddech. Nie jest tak, jak mogłoby się niektórym wydawać, że z miejsca można w końcu po wielu latach głęboko odetchnąć. To jest długotrwały proces. (Oczywiście są osoby, którym przychodzi to łatwiej i szybciej).

Odłączyli mnie od respiratora, a ja nadal oddychałam tylko tak jak umiałam. Jak nauczyło mnie życie do tej pory - czyli płytko, płyciutki, delikatnie i najkrócej jak się da - byleby do przodu. Wszystko dookoła mnie już nie sprzyjało temu, żeby miała się skupić na oddychaniu.

W mojej sali było jeszcze dwóch ciężko chorych pacjentów. Dzieliły nas tylko czasem zasłony. Słyszałam wszystko co się z nimi działo. Ciągle szukałam wzrokiem lekarzy i pielęgniarek, którzy biegali między nami. Czułam jak ci ludzie obok mnie walczą o swoje życie w tym samym stopniu co ja. To niezwykłe przeżycie bycia tam blisko siebie. Oczywiście, to pozbawiało mnie całkowicie intymności i spokoju.

Bądź co bądź to właśnie oddech jest najważniejszych punktem rekonwalescencji po pooperacyjnej. Nie to, że nie mogę utrzymać łyżki przez trzęsące się ręce ani to, że nie mam sił usiedzieć podtrzymując się na osłabionym kręgosłupie. Każda rzecz, każde zadanie jakie narzucają w tym procesie służy temu, aby rozepchnąć i usamodzielnić nowe płuca. Mama mówiła do mnie „Gosiu, oddychaj, oddychaj, spokojnie głęboko”, a ja jej odpowiadałam: „…ale ja nie potrafię”. Zachodziła w głowę co zrobić, żebym wzięła głębszy oddech. Próbowała mnie zdenerwować, żebym się wkurzyła i krzyknęła. Wydusiła to powietrze z siebie. A ja mówiłam szeptem, cichutko, powoli, znowu łykając powietrze. Byłam sfrustrowana.

---------------------------------------------------------

The first moments, the first days and weeks after the transplant are still the fight for breath. It's to seem to be easy breathing with finally health lungs but it is not. Couse before that was many years to breathe deeply. It is a long-lasting process. (of course there are persons, for which it is coming more easily and more quickly).They took me off the respirator, and I I could breathed still only the way which I had known. Since this time l used to breathe only " tile, very shallow, gently and most briefly how it will be possible" . It was dificult to concentrate on breathing. There were still two seriously ill patients in my room. Curtains only sometimes divided us. I could hear everything what with them happened. Still I searched with eyes of doctors and nurses which ran between us. I felt these people by me fighting for their life in the same step as I. It is unusual surviving being there close oneself. Of course, it deprived me entirely of the intimacy and the peace.

After all it is exactly breath is most important with point of the convalescence after post-operative. Not the fact that I cannot bear the spoon through shaking hands or the fact that I don't have powers to sit still supporting one another on the weakened spine.Every thing, every task they are imposing which in this process is used for in order to stretch and become independent new lungs. Mum talked to me „ Gosia, breathe, breathe, calmly deep ”, and I answered her: „ … but I am not able ”. She went nuts what to do so that I take a deep breath. She tried to irritate me so to make me nervus to makeing me able to shouted for strangled this air from myself. But I spoke the whisper, very softly, slowly, then again gulping air. I was frustrated.